Halverwege de jaren ’60 had Bergman al verschillende onvergetelijke beelden op het witte doek getoverd, maar met de radicale film Persona heeft hij een nieuw niveau in visuele poëzie bereikt. De verpleegster van een actrice die niet meer spreekt merkt op dat hun persoonlijkheden overlappen.

Een eindeloos labyrint van verlangens, onderdrukkingen en dwanghandelingen. Dit modernistische meesterwerk van Bergman is essentieel om de hedendaagse cinema te begrijpen. De visionaire regisseur experimenteert met het onderbewuste om transcendente hoogten van narratieve vrijheid te bereiken.