Een onnoemelijk aantal mensen is door de jaren heen verdwenen in de Filipijnen, voor, tijdens en na het dictatorschap van Marcos. Melancholia is gewijd aan het verdriet en de zoektocht naar de betekenis van de verdwijningen, verteld door verschillende lagen mensen uit de Filipijnse maatschappij.
De Filipijnse maestro van langzame cinema verweeft de verhalen van arme schatzoekers met een afwezige vrouw die haar beschadigde lichaam en geest moet accepteren. Het buitengewone camerawerk legt elk klein detail vast en brengt de strijd van het leven als een grimmige realiteit.
Zoals sommige van de beste 19e eeuwse schrijvers is Lav Diaz een genie op gebied van verhalen verweven met elkaar, zodat het een uitgebreid canvas van karakters, landschappen en sociale en politieke moeilijkheden wordt. In dit werk staan 3 verhalen loodrecht tegenover elkaar, maar komen toch samen.
Één van de meest cruciale aspecten in de cinema van de Filipijnse regisseur Lav Diaz is een verlangen—of zelfs een behoefte—om de Filipijnen van het koloniale verleden te verbinden aan nu. Deze film doet precies dat: een portret van vandaag gezien door de ogen van de geschiedenis van een land.