Jean-Luc Godard usulü, kafiyeden arınmış, aksak ritimli bir aşk şiiri. Godard’ın aynı zamanda kamera önüne geçip tuhaf bir yönetmeni canlandırdığı Adı Carmen, klasik bir hikayeyi, kanundan kaçan iki âşığın yolculuğunu anlatmak için adeta yepyeni bir sinema dili icat ediyor.
Vigorously interrogating the commodification of femininity in consumerist culture, Jean-Luc Godard’s provocative masterwork is as stylistically adventurous as it is affecting. Far from a scintillating arrangement, adulterous love affairs are yet another symptom of bourgeois ennui and listlessness.
Godard’s ‘60s films are legend, but his career went far beyond the French New Wave. Roundly condemned by the Vatican for its risky retelling of the Virgin Mary’s story, this is a highlight of his underrated ‘80s period, as cinema’s great experimenter refused to soften his provocative edge.
Here’s another post-New Wave favorite, and one of Godard’s most philosophically inspired works. Marking his only collaboration with Gérard Depardieu, Oh, Woe Is Me fractures Greek myth and the detective tale to question love and spirit in a fallen world. Legends clash and a strange new film is born.
Godard’ın kendini yeni baştan tanımladığı 80’ler dönemine ait Détective, her biri birer tabloyu andıran enfes karelerden oluşan bir yapboz. Yapımcılarına bir polisiye sözü veren Godard, otelde geçem tüm suç filmlerinden parçalar taşıyan oyunbaz bir labirent ortaya çıkarıyor.
